De lezing uit Tenach betreft de feestrol voor het Loofhuttenfeest. In de loofhut neemt Israel letterlijk een week afstand van het gevestigde bestaan. Vanuit de hut (die zicht behoort te houden op de hemel) wordt gekeken naar het eigen huis en de hele jacht van het leven waarvan we meestal deel uitmaken.
De conclusie van Prediker is: al die jacht leidt tot niets. Een mens heeft niets in zijn greep; aan het leven is geen kop of staart te ontdekken, het hangt van ongerijmdheden aan elkaar. Voor je er goed en wel erg in hebt ga je dood. Waar doe je het allemaal voor?
Toch vervalt de Prediker niet in nihilisme. Ten diepste is het een gelovig geschrift. Dat komt doordat de Prediker kiest voor de aanvaarding van ons vergankelijke en onbeheersbare leven. En de grond van die aanvaarding ligt in het vertrouwen op God. God weet van oorsprong, zin en doel van ons leven. En vanuit die geloofswetenschap kiest de Prediker ervoor het bestaan te genieten uit Gods hand. In geen enkel bijbelboek komt het woord ‘genieten’ zo vaak voor.